Pagina's

dinsdag 28 februari 2012

Deux cultures dans la procure

Lubumbashi en Kikwit ontmoeten elkaar,
een vermenging der groepen ietwat raar...
En ce moment deux cultures dans la Procure,
het vinden van een rode draad geen sinecure...
Het gonst momenteel onder onze boom,
aan een zekere interculturaliteit niet te ontkoom...
Want binnen de Congolese identiteit,
lijken regionale verschillen een feit...
Het doet ons de vraag toch even stellen,
kunnen we straks over hét Congo vertellen...
Zelfs de invulling van de partenariaten niet te vergelijken,
laat de context het wel toe deze in één programma te ijken?
Want Kikwit lijkt uit de verhalen Lubumbashi niet,
op onze reis zien we het Congo van Goma niet...
Het doet ons denken aan Van Reybroeks Congoboek,
laat een éénsgezind Congo zich wél schilderen op het doek...
Congo, een enorm groot en divers gebied,
één gelijkenis: 'dé blauwe stoel' die je overal ziet...
Toch is het een herinnering die eeuwig blijft,
het spontane in de beleving, wat ons drijft...
De Congo-kenner zullen afdelingen straks niet begroeten,
doch een doorleefd en geïnternaliseerd verhaal ontmoeten...
Renaat.

Congo? Ja ja, wij steunen Congo!

Beste bloggers
eventjes laten weten dat de Lubumbashi-groep ook heel goed is aangekomen in Kinshasa. Mijn vliegangst die ik overhield na mijn vorige reis begint stilletjes aan te minderen... Kan ook niet anders, we zijn hier al 6 keer op- en neer gevlogen (de vluchten van en naar Lubum waren telkens met een tussenstop) en ik mag knijpen in Marijkes hand bij het opstijgen en neerdalen, hihi.
Jullie hebben een mooi verslag gekregen van Dominique, waarvoor dank Domi! Vandaag hebben we afscheid genomen in Lubum en dit was toch even moeilijk... Velen vroegen ons in het begin van de reis... Wat gaan jullie daar eigenlijk doen in Congo, wat valt er daar aan te vangen in zo'n land. Een land, bij ons vooral gekend door de corruptie. Wel, na deze onderdompeling in Lubum zijn we klaar om op alle vragen een antwoord te bieden. Wereldsolidariteit, de MOC in Lubum, dat toont ons zo sterk de kracht van een beweging. Ook de jongeren hebben me enorm gefacineerd, zijn zo sterk en klaar om MOC te versterken. Ik vertel er later zeker meer over. Lubum was een andere wereld maar een prachtige wereld. Het afscheid van de JOC en ons Kimm deed mijn hart smelten, mijn kleine zus. De eerste traantjes... maar traantjes van geluk bij het zien van de sterkte van de Beweging in Congo. Onze steun telt, onze steun doet veranderen, onze steun wordt straks ook jullie steun, daar ben ik zeker van.
We blijven hier maar praten met elkaar, de ene groep met de andere. Gevoelens, emoties, bevindingen, ... ze vliegen hier rond de tafel.
Sorry dat we niets konden laten weten maar we hebben eigenlijk een prachtige dichter onder ons. Ik laat jullie hieronder mee genieten van onze eerste ervaring bij het toekomen in Lubum. Met dank aan dichter DANNY BAERT!
Ook hier een groepsdichter
vandaar dit verhaal
van de trip naar Lubumbashi
voor jullie allemaal.
Op donder- en vrijdag
om 4 uren op
twee ritten naar Ndjili
de eerste een flop.
Na heel wat controles
met handschoenen aan
wees men ons de deur
maar we lieten geen traan.
Na 4 uren tsjolen
terug in de procure
als troost wat meters stof
misschien veel te duur.
Na de middag een vakbond
en een farmacie
met zonnepanelen
hier leeft er een visie.
En van de matongé
waren wij in een wip
op onze bestemming
voor frietjes met kip.
't Waren heel wat emoties
voor die ene dag
maar wij met zijn allen
gingen slapen met een lach.
Op vrijdag dan kon
onze bagage niet mee
een telefoon, een ander busje
iedereen tevree!
Hoewel met zijn 12 in dat busje
dit is toch wel krap
de chauffeur was in zijn nopjes
en reed nogal rap.
Langs putten en kuilen
en mensen op de weg
echt niet te beschrijven
de thuisblijvers hebben pech.
De check-in verliep vlotjes
naar Congolese norm
een airbus 320
gaf onze plannen weer vorm.
De plaatsen wat smalletjes
op d' achterste rij
maar de 11 WS'ers
waren ongelooflijk blij.
Een volle dag later
dan initieel gepland
zijn we met zijn allen
in Lubumbashi geland.
Een warme delegatie
wachtte ons op
en zonder veel papierwerk
in 2 busjes, top!
Geen putten, geen kuilen
geen vuurtjes op straat
geen geblutste auto's
alles in goede staat.
Opnieuw een procure
als ons logement
veel zon en een windje
weer iedereen content!
Het MOCC en haar partners
lichtten hun programma toe
't wordt heel veel vroeg opstaan
we zijn nu al zo moe!
Een moment van reflectie
Kinshasa, deel één
houdt ons de komende dagen
alvast op de been.
Aan 't thuisfront en de bloggers
we stellen 't hier goed
en wat we bezoeken
geeft ons heel wat moed.
Om verder te strijden
voor ons ideaal
solidarité mondiale
dat is ons verhaal!

maandag 27 februari 2012

On ne trouve pas les mots


Fotoimpressies Kikwit (foto's Sander V)






Drie volle dagen Kikwit gingen razend vlug,
internetverbindingen nukkig en veeleer stug...
Impressies en ervaringen in overvloed,
van hot naar her in een razende spoed...
Kleurig uitgedoste feesten telkens ons lot,
op Afrikaanse grond ontvangen worden als een God...
Af en toe kleine kinderen met tranen en verdriet,
de eerste keer een blanke zien, hét went maar niet...
'Soyez les bienvenus', bij elk bezoek aanhoren,
telkens omringd door lokale dans- en zangkoren...
Ons bezoek voor dorp of vrouwengroep een deugd,
een familiaal gebeuren: omringd door de plaatselijke jeugd...
Delegaties ons telkens officieel staande te woord,
door een buitenlands bezoek, het dorp niet dagelijks gestoord...
De schooldirecteur aan het hoofd van het ontvangende comité,
onderwijs als mede-promotor van het mutualistisch idee...
'Notre histoire en Belgique se répète', denkt onze delegatie dan,
de uitbreiding van de plaatselijke kas vraagt een notabel man...
De Congolees: man of vrouw die de pauvrété waardig draagt,
geen toeristische toestand met de bedelaar die uit elke hoek opdaagt...
De muzikale Afrikaanse cultuur en de kracht van de vrouw,
het valt ons meermaals op en laat ons geenzins kou...
Aan onze volgers... onze indrukken vertellen... geen cadeau,
zoals Mia & Heidi stellen: "On ne trouve pas les mots"...
Diep onder de indruk van de partners hun geloof en engagement,
doorheen de Congolese uitdaging vooruitgang boeken, niet evident...
Want solidariteit promoten een abstracte activiteit,
voor een volk dat dagelijks voor het overleven strijdt...
Waarom nadenken over de kost en zorg voor morgen,
als men vandaag voor het brood op tafel moet zorgen...
Wat de Congolese samenleving op dit moment duidelijk ontbeert,
een sterke overheid die kleine inspanningen van het volk stimuleert...
Op verkiezingsborden mag Kabila best luxeyachts en TGV's beloven,
zonder sterke staat komt de bevolking haar sociale uitdaging niet te boven...
Wat heb je aan vervoersmiddelen die in een mum van tijd sporen,
zonder voldoende bestaansmiddelen lijkt een lege trein geboren...

Renaat.

zondag 26 februari 2012

Lubumbashi is prachtig

Geen nieuws, is goed nieuws. Onze Congoreizigers geraken niet op Internet, noch groep 1 die in Kikwit is, noch groep 2 in Lubumbashi. 


Van groep 1 die met de bus naar Kikwit (provincie Bandundu) trok, groep met Heidi, Dorine, Véronique, Bart, Stefaan, Renaat, Sander, Mia en Fabienne, konden we hun bewogen reisverslag van Kinshasa naar Kikwit lezen. 
We weten ook wat er op het programma staat, zoals bezoek aan de JOC (KAJ) (project opleidingen van kapper en timmerman), het AFC (KAV) - en wat 'de kracht van vrouwen' daar ten goede doet, bezoek aan tal van gezondheidsprojecten, enz. 
Maar vooral dat ze het ginder zeer goed stellen! "Het is enorm interessant." Maar: 't is er wel de middle of nowhere, de elektriciteit valt af en toe uit, laat staan dat ze op Internet zouden kunnen. 
Hoe dan ook, morgen meer nieuws uit Kikwit. 


Van groep 2 die een dagje later dan gepland naar Lubumbashi kon afreizen, groep met Marijke, Kimm, Nico, Philip, Joost, Danny, Toon, Joachim, Jeroen, Gijs en Ellen, kregen we intussen een verslag via de telefoon. Enkele indrukken van Marijke en een uitgebreid verslag van Ellen.


We zetten "les nouvelles du groupe de Lubumbashi" op hun vraag graag op deze blog. 


Ellen: "Vrijdag 24 februari zijn we in Lubumbashi geland en kregen er al meteen een fantastische VIP-ontvangt. Met luxe-autocars werden we als het ware in een ander Congo ondergebracht. Alles verloopt er veel beter gestructureerd, alles is ook veel properder dan in Kinshasa. Dit is echt een verademing, voor de hele groep. Het programma dat we voor de voeten geschoven kregen, is wel zwaar. We staan bijna elke dag om 5u - 5u30 op, en doen enorm veel bezoeken. Het is er wel 'chique', chique huizen ook."


"Zaterdag 25 februari bezochten we een project van de mutualiteit (UMUSAC), waarbij vrouwen groenten verbouwen om zo niet alleen in hun eigen levensoverhoud te kunnen voorzien, maar ook om de overschot van de oogst te kunnen verkopen. Een vorm van sociale economie."
"Het toffe hieraan was dat we na het bezoek ook met die vrouwen konden praten. We konden babbelen en er werd gedanst," voegt Marijke hier aan toe.  
"We bezochten," gaat Ellen verder, "ook twee coöperatieven. Mensen kunnen geld lenen en daarmee een klein handeltje opstarten. En dat werkt goed, ook omdat ze het geleende geld maar aan een kleine intrest hoeven terug te betalen. Hier is geen geloof in de banken, maar dat is ook normaal als je weet dat wie bij een bank leent à 100% (jaarbasis) moet terugbetalen, terwijl dat bij de coöperatieve maar 12% is op jaarbasis."
"We hebben ook de Minister van Gezondheid ontmoet, en er over mogelijke steun gesproken voor de vrouwen die hun eigen groenten verbouwen. Opvallend: hier in Lubumbashi heb je een overheid die meewerkt met en die vragen en eisen van de MOCC (de Christelijke arbeidersbeweging in Congo) echt au serieux neemt." 

Vandaag, zondag 26 februari, moest iedereen (weer) heel vroeg (5u) uit de veren, en dat voor de zondagsmis. "Er werd heel veel gezongen, niet gedanst, maar wel heel mooi gezongen. Dat koor, dat was prachtig," aldus Marijke. "Een Congolese mis, in de Basiliek St. Marie, waarin Koning Boudewijn destijds nog de eerste steen van had gelegd," haalt Ellen er haar papieren even bij. "De mis duurde van 7u tot 9u30, volledig in het Swahili, en het stak echt geen seconde tegen. En zo schitterend gezongen." 
"Daarna zijn we naar een plantage in Kipushi geweest. Een project van de vakbond, het CSC. Daar zijn het de vrouwen van vakbondsmensen die 25 ha grond verbouwen en zo in het levensonderhoud en een beter leven voorzien van 100 gezinnen. Ze telen er vooral maïs. En dat werkt echt goed. Hun lidgeld? Een deel van de maïs staan ze af aan het CSC. En nu spreken ze anderen aan om ook aan te sluiten, om mee te doen. Want samen sterk!" 
"We waren ook even in Zambia, bezochten er een dorp, en ontdekten er dat het daar weer moeilijker loopt, dat er zeer veel armoede is," vertelt Marijke. 
"We ontmoeten ook de JOC - de jongeren (KAJ)," gaat Ellen verder. "Ze organiseren vorming en helpen zo de jongeren om aan werk te geraken. Kleinschalig, dat wel, maar goed georganiseerd. Sterk ook hoe gemotiveerd die jonge studenten zijn, hier zit echt potentieel in. Temeer men die jongeren de beweging (de MOCC) leert kennen, het doel en de methodiek, en hoe men door samen groep te vormen iets kan doen aan de eigen levenssituatie." 
"Vanavond zijn we dan gaan eten in een fantastisch restaurant. Chique restaurants. Kip, brochetten, steak, frieten en mayonaise. En of dat smaakte. Maar ik vertelde het al: de ontvangst en de gastvrijheid - dat is enorm de moeite waard."


En morgen?
"Morgen gaan we naar Likasi. 5u uit de veren, ja. We gaan er naar de mijnen van Katanga om er o.m. met de (jonge) mijnwerkers te praten en de werking van de JOC en het CSC te zien. Eerst gaan we in kleine groepjes naar families, en zullen er o.m. één en ander vernemen over het werken met kredieten. Dan gaan we naar de mijnen waar ze mineralen ontginnen. En om dan morgenavond de Sociale hogeschool van Lubumbashi te gaan bezoeken en te praten met studenten, bezoek dat voor onze eerste dag was gepland maar dat we omdat ons vliegtuigtickets verkeerd waren geboekt en het vliegtuig pas een dag later kan opstijgen, toen niet konden doen." 


Zondagavond 26 februari, enkele indrukken van Marijke en uitgebreid verslag van Ellen. 
Tot de telefoon terug uitviel, maar dan was alles al genoteerd.  
(Dominique, volger van op het thuisfront)

vrijdag 24 februari 2012

Groep 2 goed aangekomen in Lubumbashi, zij het met dagje retard

"Groetjes vanuit Lubumbashi," sms't Marijke namens de 2e groep. Goed aangekomen, maar we kunnen niet op blog. Wil je dit doorgeven?
Het giet hier water. Prachtig. Totaal verschillend nu hier." Anders dan Kinshasa, of anders omdat het zo hard regent? De beide veronderstel ik.
Ik voel hoe intens Congo is, moet zijn. En dat is goed. Reuze, fijn, voor de hele groep. 'Thuis alles oké,' sms ik terug. 'Stuk bericht niet gehad,' krijg ik als reactie, en dat is het.

Ik veronderstel dat de 1e groep, die uit Kikwit, nu ook even geen verbinding kan maken, tenzij dat vanavond nog lukt. Tip aan de lezer: als iemand anders van het thuisfront, van familie of vrienden, bericht kreeg, 'des nouvelles uit Lubumbashi of Kikwit', mag je het mailen dominique.coopman@acw.be of tel. 0477/78.02.94 - ik kan het op blog plaatsen.

Ter info:
Groep 1 (met bus naar Kikwit in de provincie Bandundu - op 550 km van Kinshasa) bestaat uit Heidi, Dorine, Véronique, Bart, Stefaan, Renaat, Sander en wordt begeleid door Fabienne, Mia en Edmond. Zij verblijven in hotel Riza in Kikwit. Hun verslagje van hun reis langs de route 66, lees je hieronder.
Groep 2 (met vliegtuig naar Lubumbashi in de provincie Katanga) bestaat uit Marijke, Kimm, Nico, Philip, Joost, Danny, Toon, Joachim, Jeroen en wordt begeleid door Gijs en Ellen. Zij verblijven in Procure Salésienne in Lubumbashi.

Als alles volgens programma verliep zou het AFC (KAV) groep 1 (Kikwit) vandaag op sleeptouw nemen. De groep zou een bezoek brengen aan verschillende AFC-activiteiten zoals de zeepproductie, het whisky brouwen, de alfabetisering en zien hoe het AFC het probleem van de ondervoede kinderen probeert op te lossen, terwijl de namiddag voorbehouden zou zijn voor bezoeken aan lokale mutualiteiten (UMUSAC) en tal van projecten rond gezondheidszorg.
Groep 2 (Lubumbashi) zou (vandaag, wellicht pas morgen)  kennismaken met de sociale hogeschool van Lubumbashi en/of de UMUSAC (mutualiteit) leren kennen en/of de FOCOM (coöperatieve werking) bezoeken. Later gaan ze op stap met de JOC (KAJ) en het CSC (ACV) in Likasi, en bezoeken ze de mijnen van Katanga...

We horen het wel...

Dominique Coopman, volger van op het thuisfront. -

Pittem, vrijdag 24.02.2012, 23u. In Lubumbashi 23u45 (denk ik)


donderdag 23 februari 2012

Route 66 Congolaise: Kinshasa-Kikwit


RN1: Kinshasa - Kikwit (foto's Sander V)



Vroeg in de morgen, in het ochtendgloren,
een nieuwe dag ontwakend, nog ongeboren...
Nog voor een prikkende zon aan de hemel verschijnt,
een busje dat iets voor zessen aan de horizon verdwijnt...
550 kilometer richting Kikwit op de agenda staan,
een "Congolese route 66" wordt aangedaan...
Doorheen het busraampje zoekend naar een impressie,
een door het Congolese landschap glooiende mobiele sessie...
Kilometers asfaltweg, naar Congolese norm, in goeie staat,
volgens vele Congolese getuigen dankzij het 'Chinees apparaat'...
Geiten, koeien, kippen op én langs de weg,
bovenal menig afgeschreven vrachtwagen opgehouden met pech...
Vaak meteen resulterend in een sociaal gebeuren,
vele 'garagisten' die artisanaal met schroef, leder en olie sleuren...
Of soms een viertonner helemaal leeg en verlaten,
een cocpkpit 'overwoekerd' met een deken vol gaten...
Temperaturen niet langer zoals in een sauna,
wegen omringd door onbevolkte flora en fauna...
Af en toe een Congolese village flitsend voorbij,
geïmproviseerde houtlemen huisjes zij aan zij...
In een menig dorpje wapperend een Kabila-drapeau,
kreeg hij in deze provincie, via deze Route 66, de herverkiezing cadeau?
Een dorpsbezoek om ons maagje te sterken,
om een broodje met makreel naar binnen te werken...
Een steeds groter wordend publiek: "Ben ik soms een rockartiest?",
bekruipt ons plots een onbehagelijk gevoel: "Ik lijk wel een imperialist."...
Even het gevoel : blank mogen we dan wel zijn,
de Congolese uitdagingen maakt ons als mens ook klein...
Kinshasa versus "Route 66": minder chaos, wat meer rust,
hier lijken 'des petits commerçants' iets meer uitgeblust...
Doch ook een reis met tal van opduikende gevaren,
claxonerend breng je niet elke omwonende tot bedaren...
Bewonderend het vrouwelijke kleurrijke en waardige textiel,
plots een aanrijding met een anarchistisch bewegend 'vélowiel'...
Een Congolese  kip komt onze rit niet meer te boven,
ook al mogen we nog jarenlang God de Vader loven...
Even dixit vriend Danny: 'Mijn nieren zaten bijna in mijn keel',
het leven van een plots overstekend kind: het scheelde écht niet veel...
Opgelucht en geschrokken haalden we onze handen weg voor de ogen,
beaamde Sander nooit een verdere carrière als co-piloot te beogen...
10 uren na ons vertrek... plots doemt het stedelijk leven van Kikwit op,
een uitgebreide delegatie ons opwachtend des vêtements op-en-top...
Le mot d'ordre des partenaires: "Bon séjour à la délégation à Kikwit",
weer vele herinneringen die ons geheugen nimmer doen te niet...
Een voorstelling van 'des representants des branches' et 'du réseau',
ons bezoek aan hen geen verplichting voor hen veeleer een hemels cadeau...

Renaat

article 15 - on se débrouille

Even laten weten dat de Kikwit-groep goed gearriveerd is en een mooie ontvangst gekregen hebben (JM: de groetjes van Mia). Ik denk dus dat ze daar geen internetontvangst hebben...
Voor de groep Lubumbashi... wij ervaren wat 'article 15' hier betekent. Deze morgen om 5 uur vertrokken naar de luchthaven om uiteindelijk te ontdekken dat onze tickets niet juist geboekt waren. Op de buitenzijde stonden de juiste data van vertrek en terugkomst maar de binnenkant zag er heel anders uit... We hebben gelukkig vlug opnieuw ons busje kunnen boeken, terug naar de procure. Nieuwe kamers geboekt voor een nacht en een alternatief programma uitgewerkt. Deze voormiddag zijn we naar een klein marktje van stoffen geweest, een prachtige kleurenwaaier. Diegenen die me kennen zullen wel weten dat ik me heb moeten inhouden :-). Toch enkele mama's gesteund uiteraard. Deze namiddag had CSC een mooie uitwisseling voorzien met vakbondsmilitanten van de syndicale kern van de CSC van het staatsbedrijf dat instaat voor de controle van de in- en uitvoer in Congo, zeer interessante uitwisselingen gehad. Eigenlijk was deze dag een meerwaarde voor ons.
Nog eventjes ook door de Matonge-wijk gereden met het busje, niet aan te raden om uit te stappen maar de sfeer is er enorm, een levendige wijk is het zeker. Na de reis spreken we met de groep zeker eens af in de Matonge in Brussel, dat is zeker!
Maar... morgenochtend opnieuw om 4u30 uit ons bed... dat wordt zwaar. Maar overmorgen doen we dit opnieuw want volgens Gijs is er een prachtige zonsopgang in Lubumbashi (ook al is hij er nog nooit geweest...).
De sfeer is enorm goed, 2 plaatselijke zangers zongen plots 'Jambo, jambo bwana - habari gana, mzuri sana...' een liedje dat ik natuurlijk ken en meegezongen heb. Dat deed echt deugd. Kinshasa yetu, hukana matata.
Tot morgen of tot dinsdagavond (afhankelijk van de internettoegang in Lubumbashi), wij blijven dus een dag langer in Lubum.
PS Dominique, Marijke kan geen berichtjes meer sturen...

woensdag 22 februari 2012

Il faut réveiller les gens qui dorment (*)

Ook vandaag ontbrak het de groep niet aan bijzonder veel nieuwe impressies. Indrukken die vanuit twee totaal verschillende Congolese hoeken kwamen.
Zo zijn we nog niet zolang geleden gearriveerd in de Procure (waar we verblijven) na een bezoek aan de Universiteit van Kinshasa, de grootste van het land. We konder er deze namiddag spreken met professor Shumba, en de derdejaarsstudenten van de "Chaire Dynamique Sociale". Deze afdeling heeft een partenariaat met het HIVA.
De titel van dit artikel komt uit de mond van de professor zelf. Het was één van de uitspraken tijdens de dialoog met ons en met de studenten. We kregen antwoorden over onze vragen hoe het studeren in Congo verschilt met dat in België, over wat het hen kost om te kunnen studeren en naar de universiteit te kunnen komen, over hun eigen persoonlijke verwachtingen en die voor hun land. Over de voorbije stembusgang, en de verkiezingsoverwinning van president Kabila.
Voor mijzelf vond ik dit een zeer boeiende dialoog met deze studenten, die bijzonder geïnteresseerd zijn hoe wij, Belgen, zelf denken over hun land en hun toekomst.
Ons bezoek vanmorgen aan de belangrijkste markt in Kishasa, de Marché Gambela, was van een heel andere orde. Stel je voor: niet minder dan 5000 mensen verkopen er elke dag, zeven op zeven, van zes uur 's morgen tot vijf uur in de namiddag, hun goederen: groenten, fruit, palmolie, vis, gereedschap, kruiden, kleding, ... De Congelese vakbeweging, de CSCC - onze partner van het ACV - helpt deze mensen met vorming en ondersteuning. De meeste van deze mensen zijn analfabeet, en maken deel uit van de 99,6  % Congolezen die werken in de informele sector', met andere woorden: zonder arbeidsovereenkomst, zonder sociale bescherming,....
Deze markt bezoeken was niet alleen een kleurrijke ervaring, maar ook een kennismaking met basissyndicalisme, in een heel andere context dan die die wij  kennen. Prachtige dag !
Morgen vertrek ik naar Lubumbashi, en de andere groep naar Kikwit. Wordt vervolgd ! By the way, Elsje: een mooie huwelijksverjaardag gewenst vanuit Kinshasa !

De structuur zien in deze chaos geeft hoop!

Beste bloggers, jullie kregen nog geen verhaal van de tweede groep van gisteren. Ik ga hier vlug een samenvatting geven vooraleer Joost de bezoeken van vandaag zal weergeven. Zo zijn jullie perfect mee met onze reis! De tweede groep heeft gisteren 'les cambistes' bezocht. De geldwisselaars op straat, georganiseerd door de vakbond. We zijn onder serieuze politiebegeleiding door een volledige straat van 'cambistes' gelopen. Dit was toch een zeer 'spannend' gevoel. Terwijl ik constant aan het tellen was of iedereen mee was, hoorde ik nadien van Bart dat ik daar niet alleen had moeten rondlopen, hihi. We zorgen hier dus heel goed voor elkaar! De geldwisselaars zijn in de 17de - 18de eeuw opgestart in Kinshasa, dicht bij de Congo rivier. Ondertussen zijn er meer dan 10.000 in Kinshasa alleen. De pakken geld liggen voor hen op een tafeltje op straat. de vrouwen wisselen de kleine bedragen op straat en de mannen gaan met de grote bedragen om, binnen in kantoren. Later vernemen we in een 'bureau de proximité' van CSC dat de mensen geen vertrouwen meer hadden in de banken en hun geld thuis hielden. De informele bankjes van de cambistes hebben zo'n succes dat ze het vertrouwen van de bevolking hebben gewonnen. Het werk van de vakbond is veel groter dan we durven vermoeden. We leerden zo ook de 'mama's malewa's' kennen. Vrouwen die op straat betaalbare maaltijden maken voor werknemers. Kwantiteit primeert boven kwaliteit maar zo kunnen ze tenminste een maaltijd nuttigen.
In de namiddag waren we uitgenodigd bij AFC, de vrouwenorganisatie, ontstaan in 1956. Ze zijn werkzaam over gans Congo in 24 groepen van telkens zo'n 300 leden. We kregen een fantastisch ontvangst met zang en dans en hebben natuurlijk (voor diegenen die het zich al afvroegen) afgesloten met ons eigen nummer. Het is zalig hoe de mensen op ons liedje reageren, meezingen en dansen en hun typische geluidjes maken. Als ik de strofe Lingala begon te zingen kwamen ze allemaal zot. Met tranen in mijn ogen vlogen ze rond mijn nek, een fantastisch gevoel. Zelfs onze chauffeurs zingen al het liedje. We leerden zoveel van het dagelijks leven van de vrouwen maar dat laat ik voor de ervaringsverhalen nadien... Boek ons zou ik zeggen, het belooft een prachtige presentatie te worden, we hebben professionele fotografen én een cameraman mee, dat wordt een serieus verwerkingswerkske als we thuiskomen.
Morgen vertrekken we (beide groepen) om 5u00 naar onze volgende bestemmingen en we hebben onze strofe al omgezet in Kikongo en Swahili. Iedereen is vol enthousiasme om de reis verder te zetten! De sfeer is optimaal, mijn stem bijna weg :-)
Tutoanana badaay (blij dat ik vanaf morgen mijn Swahili kan uithalen)!

dinsdag 21 februari 2012

Un acceuil chaleureux

Vandaag was de groep in twee groepen opgedeeld. De ene groep ging op bezoek bij de vakbond (CSC) en bij de vrouwenbeweging (AFC). Ikzelf zat in de andere groep die langsging bij UMUSAC (Union des Mutuelles du Santé du Congo (mutualiteit) en de JOC (Jeunesse Ouvrier Chrétien (KAJ)). We bezochten verschillende projecten en reden met ons busje werkelijk door sloppenwijken. Telkens werden we heel hartelijk verwelkomd door de Congolezen. Ons liedje wordt ook gretig meegezongen en gedanst door onze Congolese partners.

Met de bus onderweg haperden we op een spooroversteek tot hilariteit van ons allen, kregen we superveel aandacht van de Congolezen in de straat. Dat is toch even wennen, maar dat komt goed. We leken een beetje op een conservenblik vol witte bonen in tomatensaus (Kimm, was onze tomatensaus die als bindmiddel zorgde voor de samenhorigheid van de groep.

We eindigden de dag met 2 uur vertraging, waardoor Daniel van de JOC superbang was dat zijn leden al zouden vertrokken zijn. Niets was echter minder waar en we kregen een superonthaal in de JOC in Bumbu (deelgemeente Kinshasa) waar ook de burgemeester aanwezig was. Het enthousiamse van deze jongeren is werkelijk hoopgevend. Zij willen werken van aan de basis tot aan de top, ik leerde Daniel de term "bottom-up" voor deze methodologie. Ik ben serieus onder de indruk van zijn vrijwilligerswerk en inspanningen. Werkelijk een krak, volgens mij zal hij het hier nog ver brengen met zijn inspanningen voor solidariteit!

Nog even nakaarten en dan onder ons muskietennet.

Bayo (=Tot ziens)

maandag 20 februari 2012

Bij zuster Angèle...

Samen met de zusters van de Jacht van Heverlee heeft zuster Angèle dit kleine hospitaal opgestart in de jaren '60. Dit bezoek was voor ons indrukwekkend, beklijvend, ongeloofwaardig. Hoe kan je vertellen wat je ziet, wat je hoort, wat je ruikt... Echte Middeleeuwse toestanden... We voelen ons hier soms een 'voyeur', echt niet altijd op ons gemak. Het is moeilijk uit te leggen als je er zelf niet geweest bent, toch proberen we hier een beeld te vormen voor jullie, lezers van deze blog.
Zuster Angèle heeft 2 paviljoenen voor 'de verworpenen' in het hôpital général de Kinshasa. De verworpenen zijn de mensen die geen familieleden meer hebben en geen middelen om zich te laten verzorgen. De ziekenhuisbedden, maar we kunnen dit eigenlijk geen bedden meer noemen, zijn bekleed met versleten plastiek. De plastiek is overal gescheurd. Wij kunnen ons zelfs niet inbeelden om op plastiek te liggen in een ziekenhuis. Momenteel probeert de zuster de matrassen te vernieuwen met plastiek die ze heeft aangekocht. Nu is het zoeken naar iemand die dit voor haar kan naaien, geen evidentie. Zieken die daar terecht komen hebben echt niets, kinderen en ouderen met etterende wonden, suikerziekte, ... Het verschil met de ziekenhuizen die wij kennen is hemelsbreed. Als er iets kapot gaat, kun je vragen om het te herstellen maar dan is er het probleem dat er meestal geen middelen voorhanden zijn om die herstellingen uit te voeren. Zelfs de douches en WC's die er zijn, zijn kapot en moeten dringend hersteld worden.
Zuster Angèle verdient een pluim voor het werk dat ze ter plaatse verricht, en dit al meer dan 50 jaar... Ze is enorm fier op wat ze in die jaren heeft kunnen bereiken.
Wij voelen ons hier machteloos bij, willen 'iets' doen om te helpen. Maar hoe begin je daaraan? Een druppel op een hete plaat? We worden hier geconfronteerd met een staat die zijn werk niet doet, toch niet het werk dat wij gewoon zijn. Er is zelfs geen geld voor muskietennetten of vliegenramen...
Een uitdaging voor iedereen!
Véronique en Marijke
Na een lange reis waren we blij ons bed in te duiken. Dit was echter van korte duur, want ' s morgens vroeg werden we al gewekt door 2 vechtende honden buiten.
Na het ontbijt was er een warm onthaal door onze Congoleze vrienden van het MOCC waaronder ook de deelorganisatie CSC valt. Na een uitgebreide uitleg met een staaltje congoleze organisatie werden we in de namiddag opgedeeld in 2 groepen. 1 groep vertrok richting ziekenhuis en de andere groep (waar ik in zat) richting plaatselijke school. Een school vroeger genaamd "la poubelle" met 600 leerlingen (kleuter-lager-secundair). Door de hulp van WS beschikken ze momenteel over 2 computers, maar je voelt de hoge nood naar meer. In de voorstelling werden we gekoppeld aan een leraar of lerares om de nodige realiteit met elkaar uit te wisselen. Moedige mensen met een maandloon van 40 dollar... De rondleiding achteraf in de klassen heeft me meest aangegrepen. De kinderen waren zo dankbaar ons te zien en vonden het fantastisch mensen uit België te ontmoeten. Die blik in de ogen, de vragen, het enthousiasme van die kinderen hebben een blijvende indruk op me achter gelaten." Botaniquealamamlam" uitleg volgt later.
Ook de rit van en naar, ongelooflijk wat je ziet... het maakt je even stil...

onder de blog verschijnt Mia, maar dit berichtje komt van Heidi (heb hier een probleem met mijn account in Congo)

zondag 19 februari 2012

dit voelt als thuiskomen

De eerste reis in mijn leven waar ik met een klein beetje angst vertrok... Mijn eerste Afrikaanse ervaring vorige zomer ligt hier aan de basis van. In Afrika kan er vanalles gebeuren, dat wist ik al. Ik hoopte mijn vliegangst kwijt te geraken maar de super snelle duik op het einde van onze vlucht deed mijn hart toch even sneller slaan...
Maar van zodra ik mijn eerste voet op Congolese bodem plaatste, voelde ik me meteen thuis. De vochtige warmte kwam ons tegemoet en lekker dicht op elkaar gepakt in busjes, werden we vervoerd van het vliegtuig naar de luchthaven. Daar stonden Edmond en Charles ons al op te wachten met hun bordjes. De rit naar Procure Sainte Anne, onze verblijfplaats, leerde ons al meteen de wegen kennen. "Les Chinois n'ont pas déjà fini la route..." Hilariteit alom. Ondertussen zagen we langs de weg de vele lichtjes branden. Vrouwen die eten klaarmaken op straat, kleine winkeltjes die ik weet niet wat verkopen op zo'n uur. Jaja, ik ben weer thuis!

De wet van Bernouilli

Hoe stijgt een vliegtuig op? En hoe blijft het, eenmaal opgestegen, in de lucht? Onze fysica-expert, Sander, legt het uit: danzij de wet van Bernouilli. Het heeft te maken met snelheid van de wind, samengedrukte lucht en opwaartse krachten in combinatie met de juiste snelheid. Om 22.07 landen we veilig en wel in Kinshasa, dankzij de wet van Bernouilli. Om 0.35 spoelen we de eerste emoties weg met een Skol. Santé!
Kinshasa, zondagavond 19 februari, 22:45:39. De Congoreizigers laten weten dat ze goed aangekomen zijn!




Zaventem, zondagmorgen 19 februari. Verzamelen, afscheid van de familie, een warme knuffel en dan: inchecken. Congo, West-Vlaanderen komt er aan!

Een bezoeker van deze blog schreef: Supermooie blog!! Het groepsgevoel, de drijfveer om samen hart, oog en oor te hebben voor het land op de evenaar, de solidariteit en de nieuwsgierigheid naar het leven ginder ver, siert deze groep. Hakuna Matata!


Kinshasa, zondagavond 19 februari, 22:45:39. De Congoreizigers laten weten dat ze goed aangekomen zijn!

zaterdag 18 februari 2012

Solidarité Mondiale

"Solidarité Mondiale - Solidarité" zullen we de komende weken zelf vaak moeten zingen. Gisteren stond het op terwijl ik nog een laatste taak aan het maken was, opdat ik toch iets van dat lied zou kunnen meezingen :-)
Grappig om nadien te merken hoe iedereen in ons gezin, de ene al op een onbewaakter moment dan de andere, het nadien ook zelf zong. Zelfs diegene die het maar niets vond, betrapte ik 5 minuten later op een spontane "solidarité" :-)

Het toont aan dat iedereen met ons mee zal leven de komende twee weken en dat doet deugd. Daarnaast bewijst het ook dat de mensen die ons lied geschreven hebben duidelijk een "catchy" refreintje hebben gekozen. Puik werk aan het team liedschrijvers! Trouwens, ik kijk enorm naar uit naar het dansje dat "team dans" bij het lied verzonnen zal hebben. Mia, verras ons al maar morgenochtend om 8u ad Starbuck's  :-)

Ik ben er alvast klaar voor en kijk er enorm naar uit. Dat de nacht maar rap passeert, want morgen komen we nog eens samen met de hele groep. Deze keer niet meer om voor te bereiden, wel om de reis waar we al bijna een jaar naar uitkijken, kan dan eindelijk beginnen.

Hakuna Matata!

Verwachtingen van de 20 ervaringsreizigers naar Congo




Vrijwilligers ACW en Wereldsolidariteit West-Vlaanderen van zondag 19 februari tot zaterdag 3 maart op ervaringsreis naar Congo


Kijken door de ogen van de Congolezen


Komende zondag, 19 februari, vertrekt een groep van 20, 18 West-Vlamingen en twee begeleiders, vanuit ACW en Wereldsolidariteit op ervaringsreis naar Congo. Voor velen een jongens- of meisjesdroom die uitkomt. De groep heeft een lang voorbereidingstraject achter de rug. En achteraf komen ze hun reisverhaal vertellen, ook in jouw vereniging. De groep bezoekt partners en projecten van Wereldsolidariteit in Kinshasa, Kikwit en Lubumbashi. "We willen ons laten onderdompelen in het jonge, kleurrijke, broeierig warme maar ook arme en harde Congolese leven," zo klinkt het. We vroegen de 18 wat ze verwachten van de reis? Waar kijken ze naar uit?

Met ogen en hart in Congo

“Mijn verwachtingen? Dat is moeilijk te zeggen,” begint Marijke Vandenberghe (50 en moeder van vier kinderen van 26 tot 19) uit Pittem. “Wat weten we over Congo? Over het leven in het Zuiden? Ik wil me laten onderdompelen. Hoop te zien wat onze partners er doen, in het bijzonder KAV. Welke waarden hen dierbaar zijn, hoe hun dagelijks leven is. Hun omgaan met tijd en ritme, maar ook met bittere armoede en ellende. Ik ben verpleegkundige, ben benieuwd naar de gezondheidszorg. Iedereen heeft recht op een menswaardig leven, op een goede gezondheidszorg, maar hoe zit dat in Congo? Er zijn veel clichés over Afrika, zoals: de mensen lachen en zijn vriendelijk, maar ze hebben niks? Ik wil kijken door de ogen en het hart van de Congolezen zelf. En me achteraf verdedigen tegen de vooroordelen die hier nog altijd bestaan tegen zo’n land. Ik wil een positief verhaal van hoop meebrengen.”

Hoed af voor Congolese KAJ!

Kimm Debruyne (21), KAJ-verantwoordelijke uit Tielt en studente fotografie, kan niet rap genoeg in Congo zijn. Haar ouders hebben er allebei gewoond. “Dat ik op ervaringsreis kan gaan, vind ik megaspectaculair. Dat we er alle deelorganisaties van het ACW (in het bijzonder de KAJ) zullen ontmoeten, vind ik super. De voorbereiding was ook subliem. Ik zit uiteraard nog met 1.001 vragen, ondermeer over de werking ginder, maar ik verwacht daar een antwoord. Ik denk dat Congo enorm veel mogelijkheden heeft maar omdat mensen geen kansen krijgen en de corruptie welig blijft tieren, is het moeilijk er iets op gang op trekken. En toch zullen we er krachtige mensen zien die - met steun van Wereldsolidariteit- opstaan, op zoek gaan om er echt iets van te maken, en volhouden. In solidariteit. Chapeau!”

Artikel 15: trek uw plan!

Ook Jeroen Folens (32), secretaris ACW Bissegem en werkzaam voor CM in Wevelgem, stelde zich kandidaat voor Congo. “Ik ben nog nooit op reis geweest buiten een Westerse cultuur. Dat dit een ervaringsreis is en geen toeristische vakantie, trok me erg aan. Ik wil veel leren. Leren hoe mensen in Congo omgaan met dagelijks problemen en hoe onze partnerorganisaties mensen samenbrengen, vormen en mobiliseren, opdat ze een beter leven zouden hebben. Een positiever leven, werk en een goede gezondheid. Maar in zo'n groot land, met zoveel mensen en talen, vooruit gaan, is niet vanzelfsprekend. Het land bengelt onderaan op de wereldontwikkelingsindex met het fameuze article quinze: 'Débrouillez vous'. Trek uw plan! Ik ben benieuwd hoe de Congolezen dat invullen.”

Congo: voormalige kolonie

Bart Deschamps (44 en vader van drie kinderen van 19 tot 15 jaar) uit Deerlijk heeft iets met Afrika. Zijn vader was drie jaar lekenmissionaris in Burundi. "Ik wil Congo zien, zien welke projecten we steunen, wat de meerwaarde is voor de lokale bevolking. Hoe mensen hun situatie beredderen. Ik verwacht een groot contrast met ons Westers leven, een shock en een 'openbaring'. En ik hoop echt dat het een misvatting is dat Congo niet vooruit wil, maar dat we de veerkracht van de Congolezen zien en veel van hen kunnen leren."

De glimlach van een kind

Heidi Masschelein (38) uit Sint Baafs Vijve werkt bij ACV Zuid West-Vlaanderen als coördinator bewegingswerk. Even twijfelde ze of ze zou meegaan op ervaringsreis? Kon dat wel, haar gezin, kinderen Elien (10) en Julie (7), twee weken achterlaten? "Maar algauw sloeg de knop om. Ik dacht: zo’n ervaring moet ik meenemen. Om die achteraf te kunnen overbrengen aan mensen hier. Congo trekt me aan, ik wil er met de realiteit geconfronteerd worden: de armoede, de schamele tewerkstelling, de gezondheidszorg, het onderwijs. Veel mensen vragen me of ze meekunnen in mijn valies. Dat gaat niet, want ik mag maar 23 kg meenemen… Maar als mensen dan horen dat het geen plezierreis wordt, schrikken ze wel even. De intensieve voorbereiding vond ik mega. We hebben een goede, ervaren groep, zijn echt gegroeid en gevormd, wat wellicht ook echt nodig is. Ik kijk echt uit naar Congo. Het zal me gelukkig maken om er de glimlach van een kind te zien, de dankbaarheid van een volwassene. Maar ik zal ook huiveren, denk ik. Het contrast, de cultuurshock zal ook niet te onderschatten zijn…”

Hoop op positief verhaal

Toen zijn vader, Bruno, hem voorstelde om zich kandidaat te stellen voor een ervaringsreis van ACW en Wereldsolidariteit naar Congo, twijfelde Sander Vanoverbeke uit Lendelede geen seconde. Sander heeft een diploma leerkracht wiskunde-fysica maar volgt nog een opleiding aardrijkskunde. “Met Congo delen we een stuk geschiedenis. Ik ben als leerkracht ook benieuwd naar de aardrijkskunde van het land. Maar waar ik me vooral in interesseer zijn de creatieve middelen die de gewone Congolees gebruikt om toch een goed leven te kunnen opbouwen, ondanks de talrijke moeilijkheden. Uit de voorbereiding onthoud ik vooral de lezing van Peter Verlinden, maar ben er ook van overtuigd dat onze ogen pas zullen open gaan als we in het land zelf en zijn en onze partners zullen ontmoeten. Ik hoop dat we met een positief, hoopvol verhaal naar huis zullen komen, en mensen dan kunnen overtuigen van een grensoverschrijdende solidariteit.”

Verandering van onderuit

Renaat Vandevelde (37) uit Vichte, vader van Trinstan (9), Hannah (7) en Eva (2,5 jaar) is een buitenbeentje. Hij werd pas laat aan de groep toegevoegd. Renaat werkt op de ACW-studiedienst in Brussel en volgt er het Belgische Congobeleid en dat van de Grote Meren op de voet. “De beweging heeft tal van partners in de regio: vakbonden, mutualiteiten en vrouwenorganisaties. Wat me boeit is dat mensen zelf hun ontwikkeling in handen nemen. De ervaringsreis is een kans om dat ook echt onder ogen te zien, zonder een waardeoordeel over te vellen. Bijzonder is dat dit in zo’n groep kan gebeuren, en dat we de kans krijgen om positieve ervaringen, maar ook verontwaardiging en onmacht bij het zien van zoveel ellende, zullen kunnen delen. En dat na de reis constructief te vertalen binnen de beweging. Een ervaring die ons ook zal sterken om onze job of ons vrijwilligerswerk met nog meer engagement uit te oefenen.”

Hoe kunnen we onze partners steunen?

Stefaan Leupe (Brugge) is afgevaardigde vanuit OKRA: “Als jarenlange supporter van Wereldsolidariteit wil ik heel graag eens proeven van Congo. Hoe kijken de Congolezen naar hun land, hoe hebben zij de verkiezingen beleefd? Hoe zien onze partners de toekomst tegemoet, ook op politiek vlak? Ik kijk vooral uit naar de werking van onze partners ter plaatse. De vakbond, de mutualiteit, de vrouwenbeweging, jongerenbeweging… Hoe kunnen wij hen vanuit onze verenigingen ondersteunen?”

De jongeren en de vakbond

Nico Rottée (Sijsele) is regiopropagandist bij ACV: “Er zijn nogal wat mensen die zich vragen stellen over steun aan landen zoals Congo. Door met eigen ogen te zien wat onze partners doen, hoop ik beter met die vragen te kunnen omgaan. Dan kan je vanuit eigen ervaringen spreken en Wereldsolidariteit op een andere manier overbrengen. Ik kijk vooral uit naar het werk van de vakbond en de jongeren: hoe doen zij hun werk en tegen welke problemen moeten zij opboksen? Hoe kijken Congolezen naar de buitenlandse inmenging zoals die van de VS of China?”

Wat drijft hen?

Dorine Sinnaeve (Steenbrugge-Assebroek) werd door ACW afgevaardigd: “Puur uit interesse in het Zuiden heb ik mij kandidaat gesteld. Wereldsolidariteit ondersteunt partners en ik wil heel graag van dichtbij zien hoe zij werken. Wat drijft hen, hoe raken zij vooruit? Congo komt dikwijls negatief in de media, ik hoop echt dat wij ‘de andere kant’ te zien krijgen. Dat wij ondanks de miserie met hoopvolle verhalen naar huis komen.”

Een andere tijd, een ander ritme

Antoon Cornillie (St. Andries) is van de kwb: “Congo, een immens land met honderden talen dat door een speling van het lot één geworden is; een land dat onderaan bengelt op de wereld-ontwikkelingsindex met het fameuze article quinze: 'débrouillez-vous'.... Maar ook: de Afrikaanse savoir vivre, hun omgaan met tijd en hun gevoel voor ritme. Waar ik naar uitkijk? Hoe bouw je aan vooruitgang in een context waarin een boodschap verspreiden op zich al een prestatie is? Waar blijf je de motivatie vinden als de strijd om het bestaan zoveel energie opslorpt? Pittig detail: Het wordt de eerste keer dat ik het vliegtuig neem...”

Tijd om te vertrekken

Mia Vandenberghe (Assebroek) is WS-animator voor het ACW verbond Brugge. “Het was rushen om op tijd alles klaar te hebben voor Congo, maar nu is het echt wel tijd om te vertrekken. Ik ben vooral benieuwd naar de mensen en de projecten ginder. In het Zuiden zijn bijna overal vrouwen de dragende kracht van de samenleving, ik wil zien hoe dat er in Congo aan toegaat. Hoe het er gaat met de KAJ, met de KAV, de vakbondswerking, de prille ziekenfondskassen en coöperaties is, en hoe zijn op een eigen Afrikaanse manier het begrip solidariteit vlees en bloed geven.”

Een kiezelsteentje, maar toch

“Congo heeft me altijd geïntrigeerd,” zegt Philip Broidioi uit Gistel. “Ik heb er veel over gelezen. Wil het nu ook eens zien, er naar de mensen luisteren. Er zijn er die kozen om naar Kikwit te gaan, ik koos voor Lubumbashi, omdat ik die rijke mijnstreek wil zien. Congo is rijk aan grondstoffen, maar als je ziet wat de mensen er maar hebben, hoe die rijkdom niet ten goede komt aan de gewone burger, dan stel je wel wat vragen. Ik wil er zien-oordelen-handelen. Zien hoe mensen leven, wat ze doen, waar ze in geloven, om dit dan hier over te brengen. Vier jaar geleden was ik al even in Kinshasa, voor het ACV. Maar achteraf gebeurde daar niks mee. Het rijke aan de ervaringsreis met het ACW en Wereldsolidariteit is dat er een vervolg komt. Dat we ons verhaal, dat van Congo en van de projecten zullen kunnen overbrengen, en op die manier kunnen proberen een steentje te verleggen. Een kiezelsteentje, maar toch. . . “

Een eer te mogen meegaan

Ellen Lingier (Koekelare) is WS-animator binnen ACW Oostende-Westhoek. “Het is niet altijd even makkelijk om vanuit je warme 'cosy' bureau in het Noorden te werken voor het Zuiden. Dergelijke 'onderdompelingsreis' is nodig om je af en toe 'back to reality' te brengen en een enorme versterking voor ons werk hier. Ik heb dat mogen ervaren in Bangladesh, en vind het een eer nu opnieuw mee naar Congo te kunnen gaan. Daar zullen we de partners leren kennen waarmee Wereldsolidariteit ter plaatse samenwerkt. De projecten die ze opzetten, de moeilijkheden die ze daarbij ondervinden. Maar ook de mensen achter de projecten. Hoe leven ze? Hoe overleven ze? Wat zijn hun dromen? Hoe zien ze hun toekomst? In Congo wil ik me laten onderdompelen in het land. Hoop vooral ook positieve verhalen te horen en mensen te ontmoeten die ter plaatse het verschil maken.”

Vrouwen in Congo

Veronique Fonteyne, gehuwd, drie kinderen en bijna zes kleinkinderen, en altijd al heel sterk geëngageerd in KAV, droomde ervan ooit eens naar Afrika te kunnen gaan met WS. “De getuigenissen van vroegere ervaringsreizigers deden me al lang watertanden.” En nu is de dag daar.
“In de voorbereiding op Congo hebben we al veel geleerd, maar ik weet dat we ginder ter plaatse nog veel meer zullen leren. Ik wil zien hoe Congolezen ondanks hun levenssituatie zo warm en vriendelijk kunnen blijven. Ik wil ook zien hoe de vrouwen ginder overleven, hoe inventief ze zijn om in hun levensonderhoud en die van hun familie te voldoen. En ik kijk uit naar de projecten, hoe sociale groepen het leven van de gewone Congolees beter maken, hoe de gezondheidszorg er is. Om het daarna te gaan vertellen. Als je iets met eigen ogen ziet en geconfronteerd wordt met de realiteit ginder, kan je dat beter overbrengen en de achterban warm maken voor steun. Ik hoop dat we met een positieve, optimistische kijk naar huis komen.”

Sterke groep, rijk land

Joachim Jonckheere uit Zonnebeke is actief voor ACW, ACV, CM enz. Congo lijkt hem een unieke kans om op een gedegen manier kennis te kunnen maken met het Zuiden. “Het contact met de lokale bevolking trekt me aan. En dat het Congo is, land waarmee we als Belgen altijd een speciale band hadden. Daarnaast: dat het land over veel mogelijkheden (oa grondstoffen) beschikt, en toch zo laag op de welvaartsladder staat geklasseerd. In Congo gaan we veel praten met mensen, hoe zij zich verenigen, opkomen voor hun belangen via vakbond, mutualiteit, jongerenbeweging, ... en dit in een totaal andere context dan in België. De situatie, de mentaliteit, de cultuur: alles is anders. Ik vind het ook tof dat we met een leuke groep op pad kunnen. Het groepsgevoel is sessie na sessie ook sterk toegenomen, dat belooft! “

Hoop en solidariteit

Joost Rommel uit Ramskapelle/Nieuwpoort werkt voor het ACV, in Aeropolis Brussel. 
“Als ik ga lopen, laat ik me meestal sponseren, loop bv. de 20 km van Brussel ten voordele van Wereldsolidariteit. Nu mag ik de projecten van WS gaan bekijken in Congo, een kans die ik graag vastgrijp. Ik vraag me af hoe er in een land waar bijna iedereen in grote armoede leeft, toch plaats is voor hoop en solidariteit. En hoe het begrip ‘solidaire vakbond’ er een plaats krijgt.
Als Belgen hebben wij een speciaal band met Congo. Het is een deel van ons collectief geheugen. Velen van ons hebben/hadden ergens wel een “nonkel pater” die er gewerkt heeft …. Het is ook een fijne groep waarmee we reizen. Het groepsgevoel zit goed, er zijn grote verschillen in leeftijd, maar dat is een rijkdom. Congo wordt in elk geval iets onvergetelijks…”

Informele economie

Danny Baert (45) is voorzitter van kwb Geluveld, vrijwilligerswerk dat een grote hap uit zijn vrije tijd neemt. Hij werd door kwb gevraagd om mee te gaan naar Congo. “Mijn vrouw en ik komen uit een jeugdbewegingsverleden, weten dat als je wil getuigen over een land je er ook van moet geproefd hebben. Je moet de bewoners in de ogen gekeken hebben: hun voedsel gegeten, hun taal gehoord, hun miserie gezien. In Congo wil ik op zoek naar een positief dynamisme: wat mensen doen, hoe ze zich engageren. Hier krijgt men de indruk dat Congolezen niet vooruit willen, in Congo wil ik het tegendeel ervaren. Van de voorbereiding heb ik veel opgestoken. Wat ik niet wist is dat het ACW-model ook in Congo operationeel is, zij het in een sterk afgeslankte versie. Ook het feit dat slechts 5% van de inwoners in de reguliere economie werkt, is schokkend. Ook de Congolese gezondheidszorg interesseert mij sterk gezien de financiering van de gezondheidszorg (ziekenhuizen, rusthuizen, enz) in Vlaanderen ook grotendeels mijn professionele bezigheid is. En verder? Dat niet alles ginder van een leien dakje zal lopen, zal wel, denk aan de stiptheid, verplaatsingen, elektriciteit, maar toch hoop ik dat we gespaard blijven van ‘de neveneffecten’ (bv. van drinken, eten).”
Ter info: Danny is de man van de PICON-GO, een scherp drankje uit de grensstreek die straks ook te koop is t.v.v. Wereldsolidariteit.

Vanuit Wereldsolidariteit nationaal wordt de ervaringsreis begeleid door Gijs Justaert en Fabienne Sichien. Jeugdig enthousiasme en ervaring, ook dat belooft!


Tekst: Ellen Lingier, Mia Vandenberghe, Dominique Coopman



donderdag 16 februari 2012

Dankjewel !

Onze inleefreis naar Congo wordt voor de meesten onder ons niet alleen een unieke, maar ook een eerste ervaring met Afrika.
Wereldsolidariteit heeft zijn uiterste best gedaan opdat we zondagmorgen niet onvoorbereid het vliegtuig richting Kinshasa opstappen.
Daar ging inderdaad nogal wat voorbereiding aan vooraf. De voltallige groep is voor het eerst vorig jaar op 27 mei samengekomen voor een eerste weekend in hoeve Open Huis in Staden. Daar werden de eerste banden gesmeed. Later kwamen we nog een paar zaterdagen bijeen in Oostende en in Roeselare, enook nog een weekend in 't Roodhof in Oostkamp.
Deze middag ging ik met een paar collega's nog een (h)eerlijke spaghetti eten, dichtbij mijn werkterrein in Schaarbeek. Kwestie van in schoonheid afscheid te nemen, want het was mijn laatste werkdag, en het zal een kleine drie weken duren vooraleer ik weer echt productief kan zijn voor het ACV. Aan het tafeltje naast me hoorde ik spreken over Bangladesh, en toen ik naar gezelschap keek, zag ik dat Annelies erbij zat.
Waar wil ik hiermee naar toe ? Wel, Annelies is het die , namens Wereldsolidariteit, al deze hogergenoemde bijeenkomsten voorbereid en geleid heeft. Ze deed dit op een schitterende manier, en onze groep vindt het bijzonder jammer dat die kers op de taart - de reis zelf - niet aan Annelies besteed is.
Maar bij deze, namens de hele groep: nogmaals bedankt, Annelies ...
En nu ik in een flow van dankbaarheid ben: ook dank aan Dirk Wanzeele, wiens verslag van zijn eerder gedane inleefreis naar Congo - in april 2011 - , deze week in mijn mailbox belandde. Een zeer interessant en lijvig document ter ondersteuning van onze reis.

woensdag 15 februari 2012

Ons buurland Congo

Er zit heel wat Congo in West-Vlaanderen - en omgekeerd. Ongelooflijk van hoeveel West-Vlamingen er een nonkel, broer, verre nicht of vriend(in) in de Congo woont, werkt of er minstens lange tijd verbleef. Mijn mailbox pulkt ondertussen uit van namen en adressen van mensen en projecten die we 'zeker eens moeten opzoeken'. De tips worden met de beste bedoelingen gegeven en zouden wellicht tot boeiende ontmoetingen kunnen leiden. Helaas, driewerf helaas. Ons programma zit zo vol met bezoeken aan partnerorganisaties, gezondheidsvoorzieningen, onderwijsinstellingen, 'visites de courtoisie' en nog veel meer, dat het quasi onmogelijk wordt er nog een speld tussen te krijgen.
We zijn nog niet vertrokken, maar ik heb toch al iets geleerd: Congo is misschien ver in afstand, voor velen hier is het land toch zo dichtbij. Op een of andere manier vind ik dat een geruststellende gedachte...

Stap in het onbekende

Er zijn er zelfs die erin slagen in de krant te komen nog voor ze een stap in Congo hebben gezet...

zondag 12 februari 2012

170 uur kriebels

We schrijven zondag 12 februari om 19u30.
Over 170 uur zetten we met de groep voet op Congolese bodem (als alles volgens plan loopt of om het met de Congolees-religieuze termen te zeggen: si Dieu le veut!)...
Een moment waar we met de hele groep toch al bijna een jaar naar uitkijken, het leek zo ver weg nog. Maar voorbereidingsweekend na voorbereidingsweekend kwam het dichter. Je voelde de spanning in de groep stijgen (uiteraard een positieve spanning!).  Volgende week zondag om 8u staan we er allemaal in Zaventem, met onze valiezen en kriebels in de buik. Kriebels van wat er ons te wachten staat: een unieke kans om te ervaren hoe de Congolezen zich organiseren in vakbonden, mutualiteiten, jongerenbewegingen, vrouwenbewegingen, ... Maar ook kriebels om het land en de bevolking waar we al zoveel hoorden, lazen en zagen op televisie nu ook zelf te leren kennen. De band met onze voormalige kolonie blijft toch iets speciaals voor veel mensen. Ik hoop er alvast een eerlijk beeld te kunnen vormen van de levensomstandigheden, werkomstandigheden en vooral wat betekent "geluk" in Congo in vergelijking met hier bij ons...

Nog 170 uur dus van afwachten en verder aan die valies werken (mijn medicatie heb ik alvast al liggen, nu nog de rest :-) ) Aan mijn medereizigers: laat het nog maar kriebelen tot en met zondag, See you in Zaventem!!!

zondag 5 februari 2012

Lijstjes

Ik ben nogal een lijstjes-mens. En met de ervaringsreis die er nu toch wel snel aankomt, begint mijn salontafel eruit te zien als een plakbord. Een lijstje met wat ik nog allemaal moet kopen, een lijstje met wat er in mijn valies moet, een lijstje voor de handbagage. Mijn 'to do' lijstje op het werk groeit zienderogen... dat wordt nog een rush naar de finish. En dan de lijstjes voor mijn Engelse huisgenoot. Don't forget to feed the cat, give water to the plants, ...
Of ik er klaar voor ben? Natuurlijk! Vlug nog enkele lijstjes maken en dan komt het wel goed!
Ellen

zaterdag 4 februari 2012

Om het wachten te verzachten ... Congo op Canvas

Ieder van ons is ondertussen aan de slag gegaan om zijn valies Congo-tibel te maken. Ikzelf heb vorige week, na de vakbondsactie op 't Zand in Brugge, mijn lijstje meegenomen om te zoeken naar insectenwerende gels, zonnebescherming, lippenbalsems, ... De verkoopsters van het plaatselijk Kruidvat keken me bedenkelijk aan en zullen mijn tropische koopwoede in deze koude temperaturen op hun manier geïnterpreteerd hebben ...
Maar kom, op een laatste inenting na (Hepatitis), en een bezoek aan de apotheker (multispectrum antibioticum), is deze jongen er klaar voor ...
Nog veertien dagen wachten ...
Gelukkig las ik gisteren in mijn krant dat ik me in die tijd ook nog wat kan inleven op onze reis via de televisie. Twee tips voor de volgende twee weken (allebei op Canvas):


volgende donderdag 09/02 23:35 (lang leve de recorder): VAN CHINA NAAR CONGO
Documentaire over de cultuurclash tussen twee mannen, Lao Yang uit China, en Eddy is Congolees. Ze werken allebei voor de Chinese Railway Engineering Company. Lao Yang is verantwoordelijk voor de bouw van een weg in Congo. Eddy is zijn tolk. Ze moeten samenwerken in een land met een heel speciale manier van zaken doen.
vanaf dinsdag 14/02: NONKEL PATER (na eerder uitstel)
Documentaire reeks met verhalen van  missionarissen in "de Congo".




Djambo Muzungu! Wiki mbili na wewe ni katika Kongo

Het aftellen gaat met de dag sneller. Nog exact 14 dagen voor we met de hele groep verzamelen blazen om ons op onze machinale vogel te begeven richting DRC, meer bepaald Kinshasa. In het Swahili zou  "goeiedag blanke mens, nog twee weken en je bent in Congo" volgens Google Translate (sorry Lingala vond ik niet onmiddellijk)  "Djambo Muzungu! Wiki mbili na wewe ni katika Kongo" betekenen...
De Congo-koorts neemt meer en meer toe en de voorbereidingen zijn volop bezig lees ik bij collega-bloggers. Ik zit op dat vlak blijkbaar al volledig in Congo-modus en ben alles nog even aan het uitstellen. "Ik heb nog tijd". Dat wordt rushen op 17 en 18 februari om alles mee te hebben en de valies volledig klaar te hebben voor de 19e...

Vrijdagavond zat ik nog samen met iemand die vroeger regelmatig in Congo geweest is, ik hoorde heel wat anecdotes, maar leerde ook veel bij over de mensen en hun doen en laten. Zo leerde ik dat de mensen ons daar meer dan waarschijnlijk zullen aanspreken met "djambo muzungu!" (goeiedag blanke mens! (vrij vertaald) ) en dat de Congolese bevolking meer dan waarschijnlijk nog heel wat leuke verrassingen voor ons in petto zal hebben. Het zal een reis worden met vele mooie momenten, maar ongetwijfeld ook met enkele moeilijke, wanneer we beseffen in welke omstandigheden de mensen daar moeten leven. Gelukkig zijn we voor die momenten met een sterke groep samen, waarin iedereen zeker iedereen zal ondersteunen. Ik kijk er alvast naar uit!

En wat die voorbereidingen betreft? De Spanjaarden zeggen zo mooi: "mañana", in het Swahili zou ik dan zeggen: "kesho" (opnieuw dankjewel google Translate :-) ). Alleen denk ik dat het ook "kesho" nog niet zal gebeuren, maar één ding is zeker het zal gebeuren!!

Collega's, we zien elkaar in Zaventem de 19e, klaar voor een groot avontuur, maar ook voor een mooie (levens)ervaring! Tot dan!

Joachim

PS: aan Danny "picongo" Baert, doe dat goed hé donderdag daar in Mechelen!

Eerste zenuwen

De lijst wordt elke dag een beetje langer. Dé lijst met ‘to do’ voor we vertrekken. En de tijd wordt korter. Het wordt een moeilijke klus om alles nog af te werken, maar moeilijk gaat ook. Die lange lijst maakt wel dat de eerste zenuwen de kop op steken.
Deze week scheen ook mijn achttienjarige dochter opeens te beseffen dat het menens is met die reis naar Congo. ‘Naar Congo’, zei ze met een bedenkelijk gezicht. ‘Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?’ Mijn reactievermogen stond nog op waakvlam op dat ochtendlijk uur, dus zei ik niets. Onmiddellijk ging ze over tot het opsommen van alle calamiteiten die een mens in de Congo kunnen overvallen. ‘Hehe’, verweerde ik mij uiteindelijk, ‘ben jij mijn moeder of mijn dochter?’ Op de onvoorwaardelijke steun van mijn omgeving kan ik alvast rekenen, dat is duidelijk J.