Pagina's

maandag 5 maart 2012

Een beeld zegt soms meer dan 1000 woorden




Enkele van de vele foto's van Kimm Debruyne. 
Bemerk op foto 2 Kimm van KAJ Tielt bij de JOC (KAJ) in Kinshasa. 
En op de vierde foto de kleurrijke en muzikale 'entree met stijl' op Zaventem... 'Solidarité Mondiale', hier zijn we terug, met koffers vol verhalen.

terug thuis, hoewel ... (deel 2)

.. of hoe Congo voor altijd aan mijn lijf zal blijven plakken ...
Het afscheid met de groep op de luchthaven van Zaventem was pakkend. Hoe kan het anders ? We zijn met ons twintig veertien dagen lang samen op stap geweest. Hebben de hitte, de pollutie en de chaos van Kinshasa getrotseerd. Hebben samen de schrijnende armoede van Congolezen moeten aanzien en verwerken.
Maar allen hebben we gezien dat Congo niet het land is dat eenzijdig door de media wordt afgeschilderd als een land waar alleen maar corruptie en armoede is.
De projecten die we mochten bezoeken, waar de Congolezen zelf het heft in eigen handen nemen om zelf hun eigen toekomst kleur te geven, hebben ons een ander beeld gegeven, dan het beeld waarmee we vertrokken op onze inleefreis.
Daarom zijn wij met zijn allen bevoorrechte getuigen, en daar ben ik Wereldsolidariteit oprecht dankbaar voor.
Maar ook de groep met wie ik deze inleefreis mocht beleven, ben ik ontzettend dankbaar. De hitte, het vroege opstaan, de geannuleerde vlucht naar Lubumbashi, het lopen en vliegen van het ene project naar het andere, ... allemaal niet zo gemakkelijk. En desondanks bleef iedereen positief en hoogst genietbaar. In Congo heb ik dus ook het genoegen gehad om nieuwe vriendschappen te ontdekken.
We zijn enkele dagen later en zo een dertig graden kouder. Het is weer wennen aan zowat alles ... Maar de hoop en het engagement van de plaatselijke militanten van 'les mutuelles' (UMUSAC), van het CSC, van de JOC en het AFC, van de kleine coöperatieven, maken het bij mij echt warm !
En beste vriend(inn)en die mee op reis gingen: nogmaals bedankt !
(ps: Ja, Danny, ook ik was fier dat enkele kledingsstukken nog ongebruikt en fris in mijn valies zaten. Tot het thuisfront de inhoud van mijn valies rook toen ik die open deed ...)

Terug thuis uit Congo, hoewel …

Zaterdagochtend werden we door onze familie en vrienden massaal opgewacht in Zaventem. Het deed deugd om na veertien dagen onze intimi terug te zien. In de rit naar huis werd al druk heen en weer gebabbeld, want iedereen had toch zoveel te zeggen en te vragen. Niet alleen in Congo was er die veertien dagen veel te beleven, in mijn eigen thuisomgeving was er duidelijk ook heel wat gebeurd. 

Onze oude huiskat kijkt me na veertien dagen afwezigheid nogal onwezenlijk aan. ‘Ik ken die van ergens’ denkt ze, maar moet hiervoor ver in haar verleden teruggaan. ‘Je mag van geluk spreken dat je niet in Congo leeft, want waarschijnlijk was je daar – wegens voor de hand liggende reden – niet zo oud geworden’, flitst het door mijn hoofd. 

Ik merk dat het gras van ons gazon gegroeid is en moet ogenblikkelijk terugdenken aan Lubumbashi. Een Congolees reed er met een elektrische grasmachine het gras af aan de straatkant. Na onze avonturen in het verloederde Kinshasa was dit voor mij wel een opluchting. Congo is een land met vele snelheden en de provincie Katanga lijkt me wel ver vooruit.

Nog vlug eens opa bellen, want ik had het vermoeden dat hij mijn tripje naar Congo niet echt zag zitten. Eénmaal gerustgesteld dat ik goed en wel terug was, kon ik mijn valies openen.

Ik had natuurlijk wat souvenirs mee uit Congo, alleen was de vraag of deze de trip wel zouden overleefd hebben. Eén na één kwamen ze ongehavend uit de vuile was, alvast een opluchting ! Ook de propere was moest de wasmachine in, want er hing volgens Annemie een Congo-geur aan de kleren. Zelf merkte ik dat niet meer. Die veertien dagen Congo hadden precies meer met mij gedaan dan ik ooit zelf had durven vermoeden.

De foto’s werden vlug op de laptop opgeladen en in een uurtje kon ik onze inleefreis wat duiden. En dan kwam het grote moment : een heerlijke douche (met warm water en een sterke straal). Het middagmaal kwam op tafel en ik had vooral veel groenten gevraagd, want de laatste weken had ik die wel gemist. De laatste dagen in Kinshasa werd er opvallend veel over eten gepraat: hopelijk heeft Ellen al haar pasta met vier kazen kunnen verorberen, mocht Heidi een goede spaghetti voorgeschoteld krijgen en voor onze Kimm stond pizza hoog op haar verlanglijstje. 

’s Namiddags deed er zich echter iets eigenaardigs voor. Terug thuis kreeg ik het helemaal niet warm. De chauffage deed echt haar best en de open haard zorgde voor een gezellige sfeer en een 24 graden, maar ik bleef het koud hebben. Mijn huisgenoten deden hun uiterste best om het mij zo aangenaam mogelijk te maken, maar toch. Ze wezen me ook op de weinige slaap tijdens onze twee weken en de slapeloze nacht op het vliegtuig van Kinshasa naar Zaventem. En er was natuurlijk ook nog het temperatuursverschil van zo’n 20 graden. Maar er was meer! Toen pas besefte ik hoe ‘warm’ de Congolezen wel zijn, altijd vrolijk, ondanks de omstandigheden waarin ze moeten leven. Velen onder ons kunnen daar wel een voorbeeld aan nemen. Op rationeel vlak kunnen wij hen waarschijnlijk nog veel bijbrengen, maar op sociaal en menselijk vlak staan zij toch wel een streep voor. Niets hebben en toch delen, je moet het maar doen !

Het prototype van de westerling (mooi huis, grote wagen, goeie job, jaarlijkse vakantie en een fantastisch gezin) heeft in die veertien dagen wel iets geleerd: leer gelukkig te zijn, ook met het weinige dat je misschien maar hebt, wees vrolijk en blij. Het kan hier gerust met wat minder! 

Danny
5 maart 2012

zondag 4 maart 2012

Het Mysterie van de Witte Bak

Na een rustige vlucht landden we gisteren behouden en wel in Zaventem. Tijdens de tussenstop in Yaoundé (Kameroen) vierden we de verjaardag van Joost met een dikke knuffel en voor de rest van de vlucht was heel ons gezelschap opvallend stil… Onze entree maakten we evenwel in stijl terwijl we samen nog eens ons lijflied ‘Solidarité mondiale’ zongen. Het deed deugd om familie en/of vrienden terug te zien en dat verzachtte de pijn van het afscheid enigszins.

De laatste namiddag in Congo brachten we eigenlijk vooral al wachtend in Jardin d’Eden door, een vijftigtal kilometer buiten Kinshasa.  Site touristique, vermeldde het bord aan de ingang, maar wij vonden er vooral vergane glorie. Aan de overkant van deze zijarm van de Congostroom amuseerde een groep poedelnaakte joelende jongens zich in het water. Het was een hele opdracht voor het personeel van het restaurant om een groep van 23 van eten en drank te voorzien, maar toen we omstreeks 18 u. richting luchthaven trokken, hadden we toch allemaal iets achter de kiezen J (we kwamen er omstreeks 13.30 uur toe…)

De rit naar de luchthaven maakte ik in de auto van Charles, onze MOCC-gastheer in Kinshasa. We reden nog even door het vissersdorp dat Kinshasa van verse vis voorziet en tijdens het gesprek dat zich ontspon, werd eindelijk het Mysterie van de Witte Bak ontrafeld.

Het zit zo: toen de groep van Kikwit op donderdag 23 februari vanuit Kinshasa vertrok, werd naast een buitenmaatse koelbox ook een enorme witte piepschuimen bak in het busje gezet. De koelbox bevatte ons ontbijt en middaglunch, maar over de inhoud van de Witt Bak werd met geen woord gerept.  We vroegen ons nieuwsgierig af wat er in die bak kon zitten en maakten zelfs grapjes over de mogelijke inhoud. Was het een geschenk voor de MOCC-collega’s in Kikwit? De hond van de Procure die ons al vier nachten uit de slaap hield?  Eten voor de komende vijf dagen? Bij aankomst in Kikwit verdween de Witte Bak meteen en we dachten er helemaal niet meer aan. Tot vrijdag tijdens de rit naar de luchthaven dus.

‘Hebben jullie vis gegeten in Kikwit?’, vroeg Charles. ‘Zeker’, antwoordde ik, ‘zowat elke dag’. ‘Kleine of grote?’ vroeg Charles met grote belangstelling. ‘Van die grote, met grote graten’, antwoordde ik opnieuw naar waarheid. ‘Hele lekkere vis.’ Dit antwoord deed hem zichtbaar plezier. ‘Die vis bestelde ik speciaal voor jullie in dit vissersdorp’, zei hij. ‘In Kikwit zijn alleen maar kleine visjes te vinden. Maar wij wilden dat jullie goed aten en daarom gaven we die vis in een grote witte bak mee naar Kikwit.’  Mijn mond viel van verbazing open.  En wij vonden nog wel dat het eten in Kikwit  niet veel zaaks was… Slik. Ik ben ervan overtuigd dat we nog heel veel aspecten van ons bezoek  aan onze partners niet kunnen inschatten. Dat we maar half beseffen hoeveel moeite ze hebben gedaan om ons een goed programma aan te bieden. Om het ons naar de zin te maken… En wij zijn zo rotverwend dat we veel van die moeite niet eens opgemerkt hebben… Bij deze: chapeau en bedankt aan iedereen, van ver of van dicht, die heeft meegeholpen om ons bezoek aan Congo onvergetelijk te maken!




donderdag 1 maart 2012

Klaar om terug te vertrekken uit Kinshasa

Debrouillez-vous. Het beruchte article quinze uit de Congolese grondwet, is er één dat ook onze Congoreizigers af en toe moeten toepassen. Zoals nu, vanavond, na de 'kampvuur- en evaluatie-avond'... Want wanneer ze nog een laatste bericht op deze blog willen posten, geraken ze maar niet op internet. Einde van de maand, en dus... Trek je plan!
Ze kiezen ervoor om met hun laatste belwaarde een laatste telefoontje te doen.
Ellen vat het samen: "Dominique, wil je op den blog zetten dat we klaar zijn om terug naar België te vertrekken. En dat we er veel goesting in hebben, en blij zullen zijn onze familie, vrienden, kennissen terug te zien."
Hoe waren de laatste twee dagen, Ellen?
Ellen: "Iets meer op het gemak. Maar we zijn ook moe."
Ik weet (sms'jes van Marijke) dat er gisteren nog een groep naar (projecten van o.m. de mutualiteiten) de pediatrie en een groep naar de materniteit is geweest. En dat je medicatie naar Zuster Angèle (bezoek eerste dag aan ziekenhuis) hebt gebracht. En dat je vanmorgen de Belgische ambassade in Kinshasa bezocht, wat ook de moeite was. En dat er (weet ik van Gijs) bij de partnerorganisaties en binnen de projecten heel veel hoop en vooruitgang is?
Ellen: "Vanavond hebben we afscheid genomen en geëvalueerd. En die evaluatie was heel goed. We hebben enorm veel positieve verhalen gehoord, van iedereen, van elke ervaringsreiziger. En dat deed veel deugd. Is echt een hart onder de riem voor de MOCC (de christelijke arbeidersbeweging) in Congo, én voor onze eigen organisatie - Wereldsolidariteit."
Marijke: "Overtuigd ook, hoe belangrijk het vrijwilligerswerk is."
Wat staat er morgen nog op het programma?  
Ellen: "Morgen gaan we inchecken. En nog een beetje genieten. We gaan naar le 'Jardin d'Eden', een rustige mooie plek aan de Congostroom waar we ook onze laatste lunch zullen verorberen. Daarna evalueren we de hele reis samen met de partners en vertrekken richting luchthaven."
Je hebt niet veel stem meer?
Ellen: "We hebben daar een schone West-Vlaamse uitdrukking voor. 't Schaap is..."
Hondsmoe... Wanneer land je nu op Zaventem? Vertrek vrijdagavond uit Kinshasa om 22.05, landing voorzien zaterdagmorgen om 7u40 in Zaventem?
Ellen: "Alles volgens schema. Maak dat maar over aan de thuisblijvers. Maar ik denk dat de belwaarde van Marijke's gsm nu ook ongeveer op is."
Hallo?
Puut - puut - puut...