.. of hoe Congo voor altijd aan mijn lijf zal blijven plakken ...
Het afscheid met de groep op de luchthaven van Zaventem was pakkend. Hoe kan het anders ? We zijn met ons twintig veertien dagen lang samen op stap geweest. Hebben de hitte, de pollutie en de chaos van Kinshasa getrotseerd. Hebben samen de schrijnende armoede van Congolezen moeten aanzien en verwerken.
Maar allen hebben we gezien dat Congo niet het land is dat eenzijdig door de media wordt afgeschilderd als een land waar alleen maar corruptie en armoede is.
De projecten die we mochten bezoeken, waar de Congolezen zelf het heft in eigen handen nemen om zelf hun eigen toekomst kleur te geven, hebben ons een ander beeld gegeven, dan het beeld waarmee we vertrokken op onze inleefreis.
Daarom zijn wij met zijn allen bevoorrechte getuigen, en daar ben ik Wereldsolidariteit oprecht dankbaar voor.
Maar ook de groep met wie ik deze inleefreis mocht beleven, ben ik ontzettend dankbaar. De hitte, het vroege opstaan, de geannuleerde vlucht naar Lubumbashi, het lopen en vliegen van het ene project naar het andere, ... allemaal niet zo gemakkelijk. En desondanks bleef iedereen positief en hoogst genietbaar. In Congo heb ik dus ook het genoegen gehad om nieuwe vriendschappen te ontdekken.
We zijn enkele dagen later en zo een dertig graden kouder. Het is weer wennen aan zowat alles ... Maar de hoop en het engagement van de plaatselijke militanten van 'les mutuelles' (UMUSAC), van het CSC, van de JOC en het AFC, van de kleine coöperatieven, maken het bij mij echt warm !
En beste vriend(inn)en die mee op reis gingen: nogmaals bedankt !
(ps: Ja, Danny, ook ik was fier dat enkele kledingsstukken nog ongebruikt en fris in mijn valies zaten. Tot het thuisfront de inhoud van mijn valies rook toen ik die open deed ...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten