Over 170 uur zetten we met de groep voet op Congolese bodem (als alles volgens plan loopt of om het met de Congolees-religieuze termen te zeggen: si Dieu le veut!)...
Een moment waar we met de hele groep toch al bijna een jaar naar uitkijken, het leek zo ver weg nog. Maar voorbereidingsweekend na voorbereidingsweekend kwam het dichter. Je voelde de spanning in de groep stijgen (uiteraard een positieve spanning!). Volgende week zondag om 8u staan we er allemaal in Zaventem, met onze valiezen en kriebels in de buik. Kriebels van wat er ons te wachten staat: een unieke kans om te ervaren hoe de Congolezen zich organiseren in vakbonden, mutualiteiten, jongerenbewegingen, vrouwenbewegingen, ... Maar ook kriebels om het land en de bevolking waar we al zoveel hoorden, lazen en zagen op televisie nu ook zelf te leren kennen. De band met onze voormalige kolonie blijft toch iets speciaals voor veel mensen. Ik hoop er alvast een eerlijk beeld te kunnen vormen van de levensomstandigheden, werkomstandigheden en vooral wat betekent "geluk" in Congo in vergelijking met hier bij ons...
Nog 170 uur dus van afwachten en verder aan die valies werken (mijn medicatie heb ik alvast al liggen, nu nog de rest :-) ) Aan mijn medereizigers: laat het nog maar kriebelen tot en met zondag, See you in Zaventem!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten