De structuur zien in deze chaos geeft hoop!

Beste bloggers, jullie kregen nog geen verhaal van de tweede groep van gisteren. Ik ga hier vlug een samenvatting geven vooraleer Joost de bezoeken van vandaag zal weergeven. Zo zijn jullie perfect mee met onze reis! De tweede groep heeft gisteren 'les cambistes' bezocht. De geldwisselaars op straat, georganiseerd door de vakbond. We zijn onder serieuze politiebegeleiding door een volledige straat van 'cambistes' gelopen. Dit was toch een zeer 'spannend' gevoel. Terwijl ik constant aan het tellen was of iedereen mee was, hoorde ik nadien van Bart dat ik daar niet alleen had moeten rondlopen, hihi. We zorgen hier dus heel goed voor elkaar! De geldwisselaars zijn in de 17de - 18de eeuw opgestart in Kinshasa, dicht bij de Congo rivier. Ondertussen zijn er meer dan 10.000 in Kinshasa alleen. De pakken geld liggen voor hen op een tafeltje op straat. de vrouwen wisselen de kleine bedragen op straat en de mannen gaan met de grote bedragen om, binnen in kantoren. Later vernemen we in een 'bureau de proximité' van CSC dat de mensen geen vertrouwen meer hadden in de banken en hun geld thuis hielden. De informele bankjes van de cambistes hebben zo'n succes dat ze het vertrouwen van de bevolking hebben gewonnen. Het werk van de vakbond is veel groter dan we durven vermoeden. We leerden zo ook de 'mama's malewa's' kennen. Vrouwen die op straat betaalbare maaltijden maken voor werknemers. Kwantiteit primeert boven kwaliteit maar zo kunnen ze tenminste een maaltijd nuttigen.
In de namiddag waren we uitgenodigd bij AFC, de vrouwenorganisatie, ontstaan in 1956. Ze zijn werkzaam over gans Congo in 24 groepen van telkens zo'n 300 leden. We kregen een fantastisch ontvangst met zang en dans en hebben natuurlijk (voor diegenen die het zich al afvroegen) afgesloten met ons eigen nummer. Het is zalig hoe de mensen op ons liedje reageren, meezingen en dansen en hun typische geluidjes maken. Als ik de strofe Lingala begon te zingen kwamen ze allemaal zot. Met tranen in mijn ogen vlogen ze rond mijn nek, een fantastisch gevoel. Zelfs onze chauffeurs zingen al het liedje. We leerden zoveel van het dagelijks leven van de vrouwen maar dat laat ik voor de ervaringsverhalen nadien... Boek ons zou ik zeggen, het belooft een prachtige presentatie te worden, we hebben professionele fotografen én een cameraman mee, dat wordt een serieus verwerkingswerkske als we thuiskomen.
Morgen vertrekken we (beide groepen) om 5u00 naar onze volgende bestemmingen en we hebben onze strofe al omgezet in Kikongo en Swahili. Iedereen is vol enthousiasme om de reis verder te zetten! De sfeer is optimaal, mijn stem bijna weg :-)
Tutoanana badaay (blij dat ik vanaf morgen mijn Swahili kan uithalen)!