Samen met de zusters van de Jacht van Heverlee heeft zuster Angèle dit kleine hospitaal opgestart in de jaren '60. Dit bezoek was voor ons indrukwekkend, beklijvend, ongeloofwaardig. Hoe kan je vertellen wat je ziet, wat je hoort, wat je ruikt... Echte Middeleeuwse toestanden... We voelen ons hier soms een 'voyeur', echt niet altijd op ons gemak. Het is moeilijk uit te leggen als je er zelf niet geweest bent, toch proberen we hier een beeld te vormen voor jullie, lezers van deze blog.
Zuster Angèle heeft 2 paviljoenen voor 'de verworpenen' in het hôpital général de Kinshasa. De verworpenen zijn de mensen die geen familieleden meer hebben en geen middelen om zich te laten verzorgen. De ziekenhuisbedden, maar we kunnen dit eigenlijk geen bedden meer noemen, zijn bekleed met versleten plastiek. De plastiek is overal gescheurd. Wij kunnen ons zelfs niet inbeelden om op plastiek te liggen in een ziekenhuis. Momenteel probeert de zuster de matrassen te vernieuwen met plastiek die ze heeft aangekocht. Nu is het zoeken naar iemand die dit voor haar kan naaien, geen evidentie. Zieken die daar terecht komen hebben echt niets, kinderen en ouderen met etterende wonden, suikerziekte, ... Het verschil met de ziekenhuizen die wij kennen is hemelsbreed. Als er iets kapot gaat, kun je vragen om het te herstellen maar dan is er het probleem dat er meestal geen middelen voorhanden zijn om die herstellingen uit te voeren. Zelfs de douches en WC's die er zijn, zijn kapot en moeten dringend hersteld worden.
Zuster Angèle verdient een pluim voor het werk dat ze ter plaatse verricht, en dit al meer dan 50 jaar... Ze is enorm fier op wat ze in die jaren heeft kunnen bereiken.
Wij voelen ons hier machteloos bij, willen 'iets' doen om te helpen. Maar hoe begin je daaraan? Een druppel op een hete plaat? We worden hier geconfronteerd met een staat die zijn werk niet doet, toch niet het werk dat wij gewoon zijn. Er is zelfs geen geld voor muskietennetten of vliegenramen...
Een uitdaging voor iedereen!
Véronique en Marijke
Ik voel me terug in Kamonyi, in Rwanda 2002. Dispensarium met twintig bedden, de meesten zonder matras (die waren gepikt). Jeanne d’Arc werkte toen 20 jaar in dit gezondheidscentrum, was zelf oorlogsweduwe, had zes kinderen (ik schrijf in de verleden tijd, Jeanne d'Arc is inmiddels overleden...) Toen was daar, die nacht, een meisje geboren, amper twee kilo. Diezelfde avond stapte ze met haar mama terug naar huis, 24 km. ver. Vogel voor de kat, dachten we. In de ziekenzaal lag een man, geveld door malaria. Hij kreeg antibiotica, maar een dosis voor één persoon moest er gedeeld worden tussen drie mensen. Op een haastig ineengeknutselde draagberrie werd een vrouw binnengebracht. We weten niet hoe lang zij toen nog geleefd heeft. Uitzichtloos? Vooral is de kracht van Jeanne d'Arc, de hoofdverpleegkundige, ons toen bijgebleven. Jeanne d'Arc, zuster Angèle... De kracht van vrouwen!
BeantwoordenVerwijderenBeste,
BeantwoordenVerwijderenAls ik die eerste reacties lees ben ik direct dicht bij jullie in kinshasa! Zeer herkenbaar jullie eerste impressies!
groetjes
Miche