Route 66 Congolaise: Kinshasa-Kikwit

RN1: Kinshasa - Kikwit (foto's Sander V)

Vroeg in de morgen, in het ochtendgloren,
een nieuwe dag ontwakend, nog ongeboren...
Nog voor een prikkende zon aan de hemel verschijnt,
een busje dat iets voor zessen aan de horizon verdwijnt...
550 kilometer richting Kikwit op de agenda staan,
een "Congolese route 66" wordt aangedaan...
Doorheen het busraampje zoekend naar een impressie,
een door het Congolese landschap glooiende mobiele sessie...
Kilometers asfaltweg, naar Congolese norm, in goeie staat,
volgens vele Congolese getuigen dankzij het 'Chinees apparaat'...
Geiten, koeien, kippen op én langs de weg,
bovenal menig afgeschreven vrachtwagen opgehouden met pech...
Vaak meteen resulterend in een sociaal gebeuren,
vele 'garagisten' die artisanaal met schroef, leder en olie sleuren...
Of soms een viertonner helemaal leeg en verlaten,
een cocpkpit 'overwoekerd' met een deken vol gaten...
Temperaturen niet langer zoals in een sauna,
wegen omringd door onbevolkte flora en fauna...
Af en toe een Congolese village flitsend voorbij,
geïmproviseerde houtlemen huisjes zij aan zij...
In een menig dorpje wapperend een Kabila-drapeau,
kreeg hij in deze provincie, via deze Route 66, de herverkiezing cadeau?
Een dorpsbezoek om ons maagje te sterken,
om een broodje met makreel naar binnen te werken...
Een steeds groter wordend publiek: "Ben ik soms een rockartiest?",
bekruipt ons plots een onbehagelijk gevoel: "Ik lijk wel een imperialist."...
Even het gevoel : blank mogen we dan wel zijn,
de Congolese uitdagingen maakt ons als mens ook klein...
Kinshasa versus "Route 66": minder chaos, wat meer rust,
hier lijken 'des petits commerçants' iets meer uitgeblust...
Doch ook een reis met tal van opduikende gevaren,
claxonerend breng je niet elke omwonende tot bedaren...
Bewonderend het vrouwelijke kleurrijke en waardige textiel,
plots een aanrijding met een anarchistisch bewegend 'vélowiel'...
Een Congolese  kip komt onze rit niet meer te boven,
ook al mogen we nog jarenlang God de Vader loven...
Even dixit vriend Danny: 'Mijn nieren zaten bijna in mijn keel',
het leven van een plots overstekend kind: het scheelde écht niet veel...
Opgelucht en geschrokken haalden we onze handen weg voor de ogen,
beaamde Sander nooit een verdere carrière als co-piloot te beogen...
10 uren na ons vertrek... plots doemt het stedelijk leven van Kikwit op,
een uitgebreide delegatie ons opwachtend des vêtements op-en-top...
Le mot d'ordre des partenaires: "Bon séjour à la délégation à Kikwit",
weer vele herinneringen die ons geheugen nimmer doen te niet...
Een voorstelling van 'des representants des branches' et 'du réseau',
ons bezoek aan hen geen verplichting voor hen veeleer een hemels cadeau...

Renaat