De lijst wordt elke dag een beetje langer. Dé lijst met ‘to do’ voor we vertrekken. En de tijd wordt korter. Het wordt een moeilijke klus om alles nog af te werken, maar moeilijk gaat ook. Die lange lijst maakt wel dat de eerste zenuwen de kop op steken.
Deze week scheen ook mijn achttienjarige dochter opeens te beseffen dat het menens is met die reis naar Congo. ‘Naar Congo’, zei ze met een bedenkelijk gezicht. ‘Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?’ Mijn reactievermogen stond nog op waakvlam op dat ochtendlijk uur, dus zei ik niets. Onmiddellijk ging ze over tot het opsommen van alle calamiteiten die een mens in de Congo kunnen overvallen. ‘Hehe’, verweerde ik mij uiteindelijk, ‘ben jij mijn moeder of mijn dochter?’ Op de onvoorwaardelijke steun van mijn omgeving kan ik alvast rekenen, dat is duidelijk J.
Mia, ik vrees dat ik al op Congolees tempo zit. Onder het motto "we hebben nog tijd"... :-) Ik vrees dat ik de laatste dag weer nog lang ga bezig zijn met alles :-)
BeantwoordenVerwijderen