Lubumbashi is prachtig

Geen nieuws, is goed nieuws. Onze Congoreizigers geraken niet op Internet, noch groep 1 die in Kikwit is, noch groep 2 in Lubumbashi. 


Van groep 1 die met de bus naar Kikwit (provincie Bandundu) trok, groep met Heidi, Dorine, Véronique, Bart, Stefaan, Renaat, Sander, Mia en Fabienne, konden we hun bewogen reisverslag van Kinshasa naar Kikwit lezen. 
We weten ook wat er op het programma staat, zoals bezoek aan de JOC (KAJ) (project opleidingen van kapper en timmerman), het AFC (KAV) - en wat 'de kracht van vrouwen' daar ten goede doet, bezoek aan tal van gezondheidsprojecten, enz. 
Maar vooral dat ze het ginder zeer goed stellen! "Het is enorm interessant." Maar: 't is er wel de middle of nowhere, de elektriciteit valt af en toe uit, laat staan dat ze op Internet zouden kunnen. 
Hoe dan ook, morgen meer nieuws uit Kikwit. 


Van groep 2 die een dagje later dan gepland naar Lubumbashi kon afreizen, groep met Marijke, Kimm, Nico, Philip, Joost, Danny, Toon, Joachim, Jeroen, Gijs en Ellen, kregen we intussen een verslag via de telefoon. Enkele indrukken van Marijke en een uitgebreid verslag van Ellen.


We zetten "les nouvelles du groupe de Lubumbashi" op hun vraag graag op deze blog. 


Ellen: "Vrijdag 24 februari zijn we in Lubumbashi geland en kregen er al meteen een fantastische VIP-ontvangt. Met luxe-autocars werden we als het ware in een ander Congo ondergebracht. Alles verloopt er veel beter gestructureerd, alles is ook veel properder dan in Kinshasa. Dit is echt een verademing, voor de hele groep. Het programma dat we voor de voeten geschoven kregen, is wel zwaar. We staan bijna elke dag om 5u - 5u30 op, en doen enorm veel bezoeken. Het is er wel 'chique', chique huizen ook."


"Zaterdag 25 februari bezochten we een project van de mutualiteit (UMUSAC), waarbij vrouwen groenten verbouwen om zo niet alleen in hun eigen levensoverhoud te kunnen voorzien, maar ook om de overschot van de oogst te kunnen verkopen. Een vorm van sociale economie."
"Het toffe hieraan was dat we na het bezoek ook met die vrouwen konden praten. We konden babbelen en er werd gedanst," voegt Marijke hier aan toe.  
"We bezochten," gaat Ellen verder, "ook twee coöperatieven. Mensen kunnen geld lenen en daarmee een klein handeltje opstarten. En dat werkt goed, ook omdat ze het geleende geld maar aan een kleine intrest hoeven terug te betalen. Hier is geen geloof in de banken, maar dat is ook normaal als je weet dat wie bij een bank leent à 100% (jaarbasis) moet terugbetalen, terwijl dat bij de coöperatieve maar 12% is op jaarbasis."
"We hebben ook de Minister van Gezondheid ontmoet, en er over mogelijke steun gesproken voor de vrouwen die hun eigen groenten verbouwen. Opvallend: hier in Lubumbashi heb je een overheid die meewerkt met en die vragen en eisen van de MOCC (de Christelijke arbeidersbeweging in Congo) echt au serieux neemt." 

Vandaag, zondag 26 februari, moest iedereen (weer) heel vroeg (5u) uit de veren, en dat voor de zondagsmis. "Er werd heel veel gezongen, niet gedanst, maar wel heel mooi gezongen. Dat koor, dat was prachtig," aldus Marijke. "Een Congolese mis, in de Basiliek St. Marie, waarin Koning Boudewijn destijds nog de eerste steen van had gelegd," haalt Ellen er haar papieren even bij. "De mis duurde van 7u tot 9u30, volledig in het Swahili, en het stak echt geen seconde tegen. En zo schitterend gezongen." 
"Daarna zijn we naar een plantage in Kipushi geweest. Een project van de vakbond, het CSC. Daar zijn het de vrouwen van vakbondsmensen die 25 ha grond verbouwen en zo in het levensonderhoud en een beter leven voorzien van 100 gezinnen. Ze telen er vooral maïs. En dat werkt echt goed. Hun lidgeld? Een deel van de maïs staan ze af aan het CSC. En nu spreken ze anderen aan om ook aan te sluiten, om mee te doen. Want samen sterk!" 
"We waren ook even in Zambia, bezochten er een dorp, en ontdekten er dat het daar weer moeilijker loopt, dat er zeer veel armoede is," vertelt Marijke. 
"We ontmoeten ook de JOC - de jongeren (KAJ)," gaat Ellen verder. "Ze organiseren vorming en helpen zo de jongeren om aan werk te geraken. Kleinschalig, dat wel, maar goed georganiseerd. Sterk ook hoe gemotiveerd die jonge studenten zijn, hier zit echt potentieel in. Temeer men die jongeren de beweging (de MOCC) leert kennen, het doel en de methodiek, en hoe men door samen groep te vormen iets kan doen aan de eigen levenssituatie." 
"Vanavond zijn we dan gaan eten in een fantastisch restaurant. Chique restaurants. Kip, brochetten, steak, frieten en mayonaise. En of dat smaakte. Maar ik vertelde het al: de ontvangst en de gastvrijheid - dat is enorm de moeite waard."


En morgen?
"Morgen gaan we naar Likasi. 5u uit de veren, ja. We gaan er naar de mijnen van Katanga om er o.m. met de (jonge) mijnwerkers te praten en de werking van de JOC en het CSC te zien. Eerst gaan we in kleine groepjes naar families, en zullen er o.m. één en ander vernemen over het werken met kredieten. Dan gaan we naar de mijnen waar ze mineralen ontginnen. En om dan morgenavond de Sociale hogeschool van Lubumbashi te gaan bezoeken en te praten met studenten, bezoek dat voor onze eerste dag was gepland maar dat we omdat ons vliegtuigtickets verkeerd waren geboekt en het vliegtuig pas een dag later kan opstijgen, toen niet konden doen." 


Zondagavond 26 februari, enkele indrukken van Marijke en uitgebreid verslag van Ellen. 
Tot de telefoon terug uitviel, maar dan was alles al genoteerd.  
(Dominique, volger van op het thuisfront)